Del perruquièr

Lo perruquièr es un vièlh traumatisme de l'enfància.

Ma maire me menava en cò d'una perruquièra que me secutava.

Pichona, me disiá "mas vòles pas una coeta melhor?" o "fa un pauc drollàs, aquò, non?".

A l'adolescéncia, a cada còp, me fasiá present d'una bóstia de maquilhatge perque "ara, es temps de se maquilhar".  

"Ta bóstia de maquilhatge, fot-te-la dins lo cuol e fai l'avion!" mas gausavi pas res dire, preniái la bóstia, la dubrissiái, i aviá tot plen de poscas coloradas dedins, amb lo miralhet, e la tancavi, puèi disiái "oè, ensajarai, veirem". Diccionari : quand disiái "veirem", caliá comprene "non". Ara que me soi afirmada dins ma personalitat e ma conariá, disi "non, e m'emmèrdes pas."

"Es daumatge, lo pel qu'as, de pas lo metre en valor". A ben oè, mas s'es polit mon pel es perque i foti pas tot plen de produches a la con que vendes a ta practica...

Puèi, un còp granda, anèri de perruquièr en perruquièr. 

Lo problèma del perruquièr, qu'es sovent una perruquièra, es que parla. E m'agrada pas de parlar. 

M'agrada pas de parlar al mond. 

E puèi, las perruquièras, primièr de tot, te fan un interrogatòri : ont demòras, ont trabalhas, amb qual te siás maridada, cossí s'apèlan tos enfants, volètz pas faire una color? Non, conassa. E çò que me suspren lo mai, es pas sa capacitat a pausar de questions nècias o a manténer una convèrsa pas brica interessanta, aquò, o sabi far. Çò qu'es allucinant es que quand i tòrnas, la neneta se soven exactament de totas tas responsas. Pòdes pas jogar a "uèi, soi la femna del prefècte e deman soi pròf".

E ieu, quand començan de me pausar tròp de questions o qu'ensajan de me convéncer que los enfants es lo bonur sus tèrra o que me caldriá far una color "per cambiar un pauc", e ben, i tòrni pas. Ocupa-te de ton tafanari quichat dins ton leggin bon mercat e daissa-me menar ma vida coma pòdi. 

Aquò èra abans.

Ara, ai trobada la perruquièra que ne somiavi.

La perruquièra que parla pas.

Non, banda d'esperits missants, es pas muda. Mas parla pas.
Me conta pas sa vida e vòl pas que li conte la mieuna. A l'intelligéncia de comprene que soi una pauc parla e que val mai m'emmerdar pas.

Del còp, ara, quand i vau me far copar lo pèl, e ben, ai la petòcha.

Guincha sus mon pèl amb sos cisèus ponchuts.

E me disi qu'es benlèu una psicopata que pensa pas qu'a me los enfonsar dins las cervèlas sos cisèus ponchuts.

Una perruquièra que parla pas, ieu, aquò me desvària.