Lo Pompon de la Pomponeta (3)

Dempuèi lo darrièr Pompon de la Pomponeta, i a agut tres silencis.

Lo primièr èra un conflat de paur, de tremblament e de rasegadís de dents.
Un silenci que daissa tota la plaça a las cachavièlhas ont pas jamai arribas a l'ora a la sostenéncia, ont as oblidat lo tèxt de la presentacion, ont te tròbas en camisòt davant la jurada, ont Mela peta dins la polida sala de la tèsi.
Un silenci pesuc, espés, que bolega pas.



Lo segond èra un silenci de quand i a pas degús. E saiben, i aviá pas degús. Totas tres èrem a París. Pas de tarta al citron, pas de tarralha, pas de virada en Cagona. Res. Degús.



Lo tresen èra un silenci de qualqu'un que vòl pas mai trabalhar perque n'i a pron. Alassada, contenta, estabosida, un silenci d'aprèp la paur e la victòria. Un silenci que cal savorejar perque lèu caldrà tornar al trabalh. Òc, soi doctor e ba cresi pas encara. Mela e la Jefa m'agachan amb ambicion. Durarà pas.