Me suspreni a somriure quand camini per carrièras.
Quand meni la veitura, sembli tota contenta.
A taula, le Jefa e Pomponeta galejan e ieu disi pas res.
Se trufan de ieu e disi pas res.
Ai l'èr perdut, un risolet als pòts.
Pas mai enveja de m'ocupar del blòg ni de passar d'oradas sus l'ordenador.
De qué m'arriba???
E serés lhèu amorosa ?
ResponEliminaQui ei ? Qui ei ? Qui ei ? Qui ei ? Qui ei ? Qui ei ? Qui ei ? Qui ei ? Qui ei Qui ei ? Qui ei ???????
ResponEliminaHè-nse petar l'istüèra !!!!
anem de vam!
ResponEliminala vida es ton blog
ton blog es ta vida
e nautres esperam de novèlas, que fasèm partida de ton quartièr, de ta vida un pauqueton. nos podriá donar nòvas. Cossi es aquest'òme qu'a pogut te sortir del blòg?
ResponEliminatornarai lèu
ResponEliminaSoi a savorar :))))
tornarai amb de recetas, de fotos , de pès, d'art e tot plen de causas
iéu tambèn voueli saupre!!! quau es? quau es aquest infirmié??? d'ont es? de Montpelhièr, de Seta? d'Olt? (non, es trop luènh...)
ResponEliminaagachi ton blog pel primièr cop dempuèi un brave moment e tombi sus LA novela!!! soi pas venguda per res! ara, esperi los pès e d'autras galejadas d'aquel desconeigut...