Ont manjar quand siás a Tolosa

Sabètz perque Tolosa es una ciutat agradiva e polida?  Non, pas perque i tugùeron Simon de Montfòrt, qu'es ja una bona causa.

Es perque i a d'aiga que i passa. E una ciutat que l'aiga i passa al mitan, e ben aquò t'a un quicòm que pòdi pas explicar mas aquò m'agrada mai que una ciutat qu'a pas d'aiga. París, Lion, Seta, Girona son tras que polidas e aquela paura Montpelhièr... amb son Merdanson amagat, sa Mosson excentrada, son Les que començan de lo valorizar mas qu'es luènh del centre. Enfin, i a pasmens una excepcioneta a ma règla : Castras. OK, Castras, es pas afrosa, rai, mas es pas la ciutat que lo japonés i demòra bocabadat a far de fòtos de totes los rebats dins l'aiga. De tot biais, s'enganan pas los japoneses, i van pas, visitar Castras, pas con lo japonés.

A Tolosa, as doas aigas que passan : Garona e lo Canal de Riquet.
Au mitan de Garona, i a una iscla, que la dison l'Iscla del Ramièr. 
E sus l'iscla del Ramièr, i a un restaurant tras que bon. 


A aquela sason que plòu pas a Tolosa (fach pro rar per èsser senhalat), vos conselhi d'anar manjar sus la terrassa de l'Emulation Nautique (oè, a ieu tanpauc m'agrada pas lo nom) amb vista suls arbres de Garona e  Garona. Perqué? Perque es missantament bon. Es bon bon bon. 
Mas mèfi, te cal pas èsser completament paure per i anar manjar. 
A miègjorn i a un menut excellent a 14,50€ (dintrada, plat, dessèrt, ni vin ni cafè), que vos decebrà pas mas qu'avètz pas la causida : o manjatz çò que i a o vos cal causir a la carta. E la carta, e ben fa un pauc mal a la tieuna de carta, la blava. 
Mas coma siás finòta, te fas convidar. 
E coma siás dificila, lo menut t'agrada pas (perqué lo mond an besonh de manjar de salmon a Tolosa?, mèrda!).
E coma lo Gentlemand'enFàcia es plan brave (o plan ric, es coma vòles), manjas a la carta. 
"Agaches pas los prèses" que te fa lo Gentlemand'enFàcia. A ben tròp tard. 
Un brave detzenat d'èuros pel primièt plat, un brave vintenat d'èuros pel segond, me soveni pas del prètz del dessert, mas sètz d'acòrdi, lo restaurant sens lo desserton... val mai demorar a l'ostal e manjar un bon iaort activia que te farà cagar coma cal. E per beure, es pas complicat, bevi d'aiga que pica, mas alai, l'aiga que pica, es una aiga que coneissiái pas : Chateldon, una aiga per las "taulas prestigiosas".


Qué mangèrem?

En primièr :

Ensalada de pofre per ieu. Lo pofre, aquò's bon. Oè o sabi, quand òm es de Seta, i a pas mestièr d'anar petar a Tolosa per anar manjar de pofre. Rai. Mas lo pofre, me'n pòdi pas empachar, es tròp bon, ne mangi pertot. Lo Gentlemand'enFàcia prenguèt de sardas grasilhadas amb de pebrons. Tastèri la sarda, 'fant qu'èra bon... amb una sauça al piston mmmmm, tastèri pas los pebrons que n'aviái pas enveja. Mas la suspresa de sa sièta, es la bola roja que vesètz sus la fòto : un glacet de pebron. Ò fant qu'èra bon!!!! Me caldrà trobar una recèpta per la far l'estiu que ven.

En plat principal : Lo Gentlemand'enFàcia prenguèt de peis, qu'èra excellent. O sabi, que ne li raubèri. Mas aquel innocent daissèt la pèl grasilhada, pecat qu'es çò melhor! E ma sieta a ieu... manquèri de la manjar, la sièta justament! Èra de vedel (tendre, bon, cuèch coma caliá, la perfeccion qué) acompanhat de legums e de tapenada. Los legums : de merinjanas, que, normalament, m'agradan pas gaire, aquí faguèron pas un plec, de bocins de tomata amb tot plen de pebre dessús, de campairòls, e de legums abocinats pichon pichon amb d'òli e aquò èra tròp bon. E sus la carn, i aviá de tapenada. Quand o aviái legit sus la carta, aviái trobat aquò estranh (oè, soi pas jamai sortida de ma cauna naut debit). E ben es una idèa excellenta. Es subrebon!!! Es tan bon que lècas la sièta aprèp.

Fins aquí, m'èri regalada, a dire a cada mastegada "'fant qu'es bon!". Puèi arribèt lo dessèrt. Very important.  Se lo repais es bon mas lo dessèrt decebent, aquò te maganha lo plaser.. En mai d'aquò, mercés a un jòc nèci, aviam jogat los dessèrts, e aviái ganhat lo dessèrt del Gentlemand'Enfàcia. Causiguèri doncas un cheesecake e un "tot chocolat" perque lo cheesecake m'agrada fòrça e ne mangi pas jamai e lo chocolat es bon per lo moral. Coma soi plan brava e m'agrada pas de veire lo mond patir, donèri al Gentlemand'enFàcia lo "tot chocolat" (enfin, ne li donèri la mitat...) e me congostèri amb lo cheesecake qu'èra leugièr, bon, tant lo "cheese" coma lo "cake". M'agradariá de saber far de causas tan bonas...

Un mot mai, sus la practica d'aquel restaurant :  pas que d'òmes! E se t'agradan los cinquantenaris esportius, del polo Lacoste, de las lunetas de marca italiana, de la veitura esportiva e/o de la gròssa berlina alemanda e dels comptes en banca que van plan amb tot aquò, es ton endrech. Aviái l'impression que cada taula èra un clòn de la taula d'a costat e que i aviá un concors bling-bling sul parquing. 

Benlèu qu'aquò tanben fa partida de l'encant de la causa...