Cantàbria

Passèri una dimenjada longa en Cantàbria.

Cantàbria, o vos cal saber, quand plòu pas, es qu'a plogut e que va plòure.

Discutida amb lo vesin, que n'auriái plan fach mon dimenge:

- Siás en vacanças?

- E ben òc! 

- Quin malastre! Fa pas que plòure aquestes jorns! Mas deman, an dich que farà solelh

- Òc, es çò que diguèron ièr ja

- Ah

- Mas bon, sèm en Cantàbria! Es çò mai normal (jos entendut: se voliái pas de pluèja me caliá anar en Andalosia)

- A noooooooooon, aquí t'enganas!! Sas, al mes d'agost aguèrem al mens 3 jorns seguits de solelh! 

Segur, amb aquel argument...

Doncas, en Cantàbria, plòu de longa. 

Mas aguèri un jorn de solelh, lo profechèri per anar visitar la NeoCueva d'Altamira. Altamira, aquò's una bauma amb de dessenhs preistorics. E coma es una super bauma encara melhora que las autras, e ben i aviá tròp de monde  que la visitavan e s'esquintava. Alara, ne bastiguèron una autra, parièra, mas amb una rampa pels endecats, de lum modèrne, e ont mancas pas de te copar lo morre o de t'ensucar amb una ròca que despassa e qu'as pas vista,  ont as pas besonh de te baissar per passar e ont as pas paur que tot s'esbodre sus tu. Brèu, la cauna preïstorica pels fobics que se vòlon pas anar fotre dins de baumas josterranas e estrechas (comprendrai pas jamai cossí lo mond pòdon anar far d'espeleologia). En mai de la bauma reconstituida, i a un musèu tot nòu sus la preistòria. En mai d'aquò, es pas gaire car. Es plan melhor que lo Mas d'Azil ont pagas un braç per pas res veire.

Mas a despart de m'anar embarrar dins una bauma en placoplatre quand fasiá solelh, me passegèri per CAntàbria, e ben es bravament polit... As de montanhas amb de nèu dessús coma sus las cartas postalas, as la mar l'ocean,  as de pradas, de vacas, de vilatges de montanha, m'agradèeeeèèt.

Puèi anèri al restaurant.
L'aubergista nos aviá conselhat un restaurant qu'èra amont dins la montanha, dins un vilatge de quatre ostals ont i vas per una rota estrechona.
Levat que.
Levat que la rota èra plena de nèu. E ieu, demòri a un kilomètre de la mar; la nèu, la coneissi pas, la vesi dins los films a la tele e pas mai. Alara, montar per una rota estrechona amb de corbas de longa dins la nèu amb un menaire que sap pas menar, me cagavi dessús. Diguèri totas las pregàrias que coneissiái que totes començan "ò puta, anam morir, es acabat". E vegèri lo restaurant. Anavi manjar abans de crebar, e aquò's essencial.
En primièr plat, m'enganèri, e prenguèri de racavòmit:

mas èra tras que bon :)))))) aquò se ditz un "revuelto de setas".

Puèi prenguèri un paure cabrit grasilhat qu'èra tras que bon tanben.

(raaaa, tròp enveja d'un cabrit grasilhat!!!)

Puèi en sortissent del restaurant, la nèu aviá pas gaire fondut:

La nèu te fa veire coma tas baskets an besonh

d'anar far un torn dins la lavadoira.

Tornèri a la civilizacion ont i aviá pas de nèu.E quand davalas a la civilizacion, te tròbas de giratòris.
E ben, figuratz-vos que, al bèl mitan d'un giratòri i aviá un polit tipe mièg nus.

Oè, soi pro caluga per arrestar l'autò e anar far una fòto al bèl mitan del giratòri.

Mon polit mascle, agachatz sas sabatas.

Los cantabres, que son pas cons, se son adaptats al climat.
Plòu de longa, tot es fangós.
E ben, los cantabres t'an inventat l'esclòp sus pilòts!