A la ràdio

Cada setmana, vau contar de conariás a Ràdio Lenga d'Òc. Perqué? Perque l'animator del miègjorn m'o a demandat e quand un òme me demanda quicòm, ieu disi de òc. 

I parli cada divendres a  miègjorn e mièja pendent un vintenat de minutas. 

Es en dirècte e organizi un rambalh joiós. L'emission de miègjorn se ditz Causa Nòstra, lo títol fa un pauc mafiós, es perque es una emission seriosa. Tota la setmana, l'animator parla de politica, de geopolitica, d'espòrt, enfin, de causas seriosas, amb de convidats que parlan plan seriosament e que fan pas rire. E lo divendres, i vau e bim, i a lo rambalh, las conariás e los rires. Quand escoti l'emission, la setmana, me demandi totjorn de qué i vau fotre lo divendres a i contar de conariás mai gròssas que ieu o perqué l'animator me demanda de far l'emission. Rai, tant que me foton pas defòra, i vau.

Mas Radio Lenga d'Òc fan de redifusions. Reciclan. 

E sovent, la setmana seguenta, o un mes mai tard, o un an aprèp, me tòrni ausir. Se tornar ausir, quand n'as pas la costuma, es una tortura, perque as pas la costuma de ta votz e te supòrtas pas. Doncas, te cal primièr passar l'impression "mas de qu'es aquela votz d'agaça?" per poder escotar çò que dises per te poder melhorar los còps seguents. E t'escotas. E aquí, la pròf que ronca en tu se desrevelha e te corregís: çò qu'as mal prononciat, l'error qu'as dicha, "pòt far melhor: aquí auriás degut dire aquò puslèu", etc. Mas coma soi un peisset roge, d'un còp sus l'autre, doblidi.

Ma votz, ai la costuma de l'ausir dempuèi lo temps que rabali a Radio Lenga d'Òc. Mas, mas conariás, m'i acostumi pas. Çò pièger, es quand los escolans, los parents d'escolans o los collègas me dison "T'ai ausida a Ràdio Lenga d'Òc!" o que dison "siás tu que fas pas que rire a la ràdio?". 

De còps, ai vergonha.